Powyższa kwestia jest nieodłączna przy sprawach cywilnych o charakterze międzynarodowym
Prawo właściwe często wpisywane jest przez strony przy zawieraniu stosunku zobowiązaniowego – czyli w umowie. Jest to tzw. klauzula wyboru prawa, gdzie strony same wybierają jakie prawo będzie regulować kwestie ważności i oceny umowy, a także uzupełniać jej postanowienia. Najczęściej wybierane jest prawo jednej ze stron, bądź inne znane stronom, które zapewni im poczucie bezpieczeństwa prawnego. Co dzieje się w przypadku gdy strony nie wybiorą prawa właściwego, lub pomiędzy stronami nie ma umowy, a powstało zobowiązanie?
Odpowiedzi tej poszukuje dział prawa zwany prawem prywatnym międzynarodowym. W Polsce obowiązuje ustawa Prawo Prywatne Międzynarodowe, gdzie można rozpocząć poszukiwania. Należy pamiętać także o regulacjach unijnych tzw. Rzym I – dla zobowiązań umownych oraz Rzym II dla zobowiązań pozaumownych (np. delikty).
Problem powstaje, gdy jedna ze stron znajduje się w kraju nienależącym do UE. Wówczas konieczne może się stać poszukiwanie konwencji lub umowy pomiędzy krajami stron lub UE a krajem jednej ze stron, która może rozstrzygać kwestie prawa właściwego. Czasem niezbędne okaże się sięgnięcie do reguł prawa prywatnego międzynarodowego kraju spoza UE.
